Een tikkende tijdbom “In december 2020 moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis omdat ik een hartslag had die van normaal naar 151 ging in een korte tijd. Daarnaast merkte ik dat ik kortademig was. Vanafdat moment is bij mij de knop omgegaan.
“Op mijn 27e werd ik moeder van mijn heerlijke dochter Zoë en 3 jaar later werd haar stoere broertje Brett geboren. Ik had het gevoel dat bij iedereen om mij heen de zwangerschapskilo’s eraf vlogen, behalve bij mij. Als iemand iets over mijn gewicht zei, gaf ik standaard de zwangerschap de schuld. Telkens zei ik tegen mezelf dat ik maandag zou beginnen om weer gezonder te gaan eten.
“In november 2020 was ik op vakantie, mijn schoonvader maakte daar een foto van me op het strand en toen ik deze zag schrok ik enorm! Ik zag een ongelukkige vrouw en moeder. Ik wist direct dat er iets MOEST veranderen!
“Toen mijn moeder te horen kreeg dat ze Parkinson en Alzheimer had, ben ik voor haar gaan zorgen. Mijn vader deed ook heel veel maar die zit in de laatste fase van COPD. Dit werd voor hem ook te zwaar. Zo moest mijn moeder toch naar een verzorgingstehuis. In die tijd heb ik alleen maar voor anderen gezorgd, en niet voor mezelf.
“In december 2017 werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een hersenvliesontsteking. Na een lang ziekbed en interne revalidatie mocht ik weer naar huis. Door de hoeveelheid medicatie, de bijwerkingen hiervan en het moeizame bewegen nam ik ontzettend toe in gewicht. Stoppen met medicatie was geen optie maar ondertussen zat ik als gevolg van het overgewicht niet meer lekker in mijn vel.
